Begrip is de brug kameraden. Omarm de verschillen. Ons einddoel is hetzelfde.

Door Gert-Jan van de VaateJe bent niet alleen je gender. Je bent niet alleen je inkomen. Je bent niet alleen je afkomst. Je bent niet alleen het land waar je geboren bent. Je bent niet alleen je seksualiteit. Je bent niet alleen je huidskleur. Je bent niet alleen je geloof. Sommige mensen hebben geen geloof.

Binnen een diverse samenleving, een multiculturele beweging, hebben vele mensen verschillende ervaringen met de onderdrukker. Wie begrijpt zijn eigen geschiedenis, wie overziet de persoonlijke geschiedenis van een ander?  Soms komen al die verschillende identiteiten met die verschillende persoonlijke ervaringen met elkaar in conflict.  Dat kan zelfs binnen 1 persoon. De mens kent vele identiteiten. Vele lagen. Van klasse, afkomst, geloof, seksualiteit, sekse etc.

Elke subcultuur heeft te maken met een unieke vorm van onderdrukking door het systeem.

Er zijn mensen die zeggen dat je moet kiezen. Er zijn mensen die niet kunnen kiezen.

Niemand zal opkijken wanneer een gelovig persoon in conflict komt met iemand met een seksualiteit  die niet past binnen de heteroseksuele  norm.  Binnen de antiracismebeweging worden beide groepen verdedigd. En terecht.  Begrip is de brug. Omarm de verschillen.  Zolang het einddoel hetzelfde is: Einde maken aan onderdrukking van gemarginaliseerde groepen. Wij zijn pas vrij als iedereen vrij is.

Er zijn cismensen die soms twijfelen over hun identiteit.
Er zijn mensen die elke dag vlees eten die soms twijfelen wat ze gaan eten.
Er zijn vrouwen die zich graag laten domineren door hun man.
Er zijn mensen in de hoogste klasse die voor de mensen in de arbeidsklasse opkomen.
Er zijn mensen met een voorkeur voor sinistere humor.
Er zijn mensen met een witte huidskleur die geen racist zijn.
Er zijn mensen die graag een luier dragen, voor de kick.
Er zijn mensen die zich door niemand laten begrenzen.

Begrip is de brug. Omarm de verschillen. Zolang het einddoel hetzelfde is: Einde maken aan de onderdrukking van gemarginaliseerde groepen. Wij zijn pas vrij als iedereen vrij is. Van de verschillen kunnen we leren. Of niet. Of wel. Of toch niet. Of toch wel.

En dan hebben we ook nog de verschillen in strategie. Verschillen in perceptie. Verschillen in interpretatie. Intentie. Een andere taal, een andere visie, een andere interpretatie. Een andere pijn. Een andere prioriteit van strijd, van belangen.

Ook dat kan allemaal voorkomen in 1 community.  Binnen 1 strijd. Binnen 1 beweging.

De echte strijd (het einddoel van de antiracisme beweging), je zou het bijna vergeten, is de strijd is met de norm van het systeem van de samenleving. En die strijd met het systeem met de algemene norm van de samenleving, waar al die gemarginaliseerde groepen slachtoffer van zijn, die strijd is de externe strijd. Die strijd is met het systeem, niet met de persoon. Niemand is het systeem. We bestrijden geen mensen, we bestrijden het systeem.

Binnen onze beweging kan die strijd nooit naar elkaar gevoerd worden. De vijand zit niet in onze beweging.  Wij hebben hetzelfde einddoel. Ja, je kan ook cis zijn binnen onze beweging. Ja, je kan ook een geloof aanhangen binnen onze beweging. Ja, je kan ook minder expliciet zijn over je gender. Twijfels hebben over wat je vanavond en morgenavond gaat eten. Dat kan allemaal, de perfecte mens bestaat niet, en gelukkig maar. Zolang we maar met elkaar in gesprek blijven. De antiracismebeweging is een linkse beweging,  is een beweging die vooruitgang wil boeken. Die het systeem wil veranderen, desnoods kapot wil maken. Om daar een andere samenleving van te maken met andere normen.  We moeten opletten dat we niet verworden tot dat geen wat we bestrijden. Het systeem sluit mensen uit. Het systeem sluit groepen uit op afkomst, op klasse, op geloof, op gender, op sekse, op seksualiteit, op noem maar op. Wij zijn het systeem niet. Wij sluiten niemand uit.  In die zin behoort de cancelculture dus niet tot onze beweging. Er is 1 uitzondering: Extreem rechts. Omdat zij strijden om wel mensen uit te sluiten. Zij behoren echter overduidelijk niet tot onze beweging. Zij behoren tot de buitenwereld. Zij kunnen immers gezien worden als de soldaten van het systeem.

Nu eerlijk: zijn er de afgelopen jaren alleen rechts extremisten gecancelled of zijn er binnen onze lieve, vredelievende beweging (O ironie, je houd er van of nie) soms ook. . .
linkse. . .
kameraden. . .
gecancelled?
In onze binnenwereld?

De binnenwereld van onze beweging stoot steeds meer mensen uit?

Dus is dan toch
is de Woke beweging,
Whatever that means,
de Woke beweging, verworden  tot een. . . dogma?

Een ideologie als een geloofsstroming. Waarbinnen de volgers dezelfde taal spreken, dezelfde kleding dragen, dezelfde visie hebben? En dezelfde binnen- en buitenwereld hebben. De buitenwereld, was dat niet het systeem dat bestreden moet worden, welke de anti racisme beweging al jaren bestrijdt: Het systeem, de onderdrukker? Waar alle gemarginaliseerde groepen, of ze nu willen of niet, mee te maken hebben?

Die Strijd met het systeem moet gevoerd. En volgens de intersectionele visie niet alleen voor jezelf, maar volgens die intersectionele visie strijd je ook  met en voor iedereen uit de andere gemarginaliseerde groepen.

Die Strijd voert door. De vraag is, is  de antiracisme beweging en de lgbtqia+ beweging en de feministische beweging nu dankzij Woke verworden tot een ideologie?  Het wokisme? In deze strijd, die inmiddels zo verhard is dat men in die strijd is overgegaan  tot het cancelen van menig individu met een iets afwijkend gedrag? Een gedrag dat ogenschijnlijk buiten de norm van de beweging valt? Of valt dat gedrag buiten de norm van 1 of meerdere subculturen binnen de beweging? Is er een strijd binnen de beweging gaande? Is de strijd naar binnen geslagen?  Is deze cancelculture binnen de beweging zelf wel zo wenselijk? Of worden er kameraden geslachtofferd in de ratrace van de Deugmens? Er  zijn mensen die zeggen dat de anti racisme beweging, de woke beweging,  het woke-isme, daar nu  – as we speak – tegen aan is gelopen.  Men loopt te pletter tegen het Deugdogma. Een grap, een verkeerde opmerking en je valt af.

Deze beperkingen van de geloofstroming, als in een sekte, betreffen ieder die niet exact diezelfde taal van de beweging spreekt. Zich anders kleedt. Anders drinkt en eet. Een ieder die niet altijd voor elke ander opkomt. Maar misschien op sommige momenten wat meer voor zichzelf, of juist op sommige momenten wat meer voor de ander en even niet voor zichzelf. Is dat goed of fout? Is dat oordeel wel te maken? Waarom zouden we dat oordeel over elkaar willen maken, bij iedere stap die we zetten? We hebben toch hetzelfde einddoel, of zijn we dat vergeten? Zijn we met elkaar gaan strijden ipv tegen het systeem? Zijn we elkaar kwijtgeraakt in de strijd, in de mist? Zijn er mensen buiten gezet? Staan er nu kameraden alleen voor? We waren toch met z´n allen?

Waar is iedereen?